معرفی پارک



پارک های علم و فناوری به عنوان یکی از نهادهای اجتماعی و حلقه های زنجیره توسعه اقتصادی مبتنی بر فناوری، در دهه 1960 شکل گرفتند. از جمله اهداف ایجاد پارک های فناوری، افزایش نوآوری تکنولوژیک، توسعه اقتصادی و اشتغال زایی متخصصان است. از طرف دیگر پارک های فناوری به عنوان ابزار جلب شرکت های مبتنی بر فناوری پیشرفته در سطح بین المللی شناخته می شوند و علاوه بر آن محملی برای جذب متخصصان و دانشمندان و توسعه فعالیت کارآفرینان می باشند. ابعاد و چشم انداز ترسیم شده برای پارک ملی علم  و فناوری کشاورزی و منابع طبیعی ، بزرگ و وسیع است. در این راستا، امکانات سازمان مؤسس (سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی) بسیار وسیع و فراگیر و نیاز به تغییر روش کار در بخش کشاورزی و فناوری‌های مورد استفاده می باشد.  

سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی به لحاظ مسئولیت و مأموریتی که در امور تحقیقات دارد و امکانات زیرساختی، تحقیقاتی، کارگاهی، آزمایشگاهی، نیروی انسانی متخصص و بسیار وسیع و در نتیجه وجود انبان بسیار بزرگی از یافته‌های پژوهشی قابل تجاری‌سازی، بهترین موقعیت را برای واگذاری تصدی‌گری دانش‌بنیان سازی محصولات فناورانه و نوآورانه مستخرج از یافته‌های پژوهشی به پارک ملی تخصصی کشاورزی و شبکه‌ای از مراکز رشد/دهکده کشاورزی دارد لذا این سازمان با استفاده از تجارب گذشته خود در زمینه ایجاد مراکز رشد و استفاده حداکثری از مشاوره دیگر بخش‌های مرتبط با توسعه فناوری، به عنوان سازمان مؤسس مراکز رشد  و پارک ملی علم  و فناوری کشاورزی و منابع طبیعی، اقدام به تدوین مدل کارکردی خود و برنامه کاری پارک و هدایت مراکز رشد تحت پوشش نموده است. 



  1. سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی (سازمان تات) وزارت جهاد کشاورزی به عنوان سازمان موسس این پارک با همفکری دفتر امور فناوری وزارت عتف صورت گرفت و با توجه به مسایل و مشکلاتی که هم اکنون در اجرای پروژه های عمرانی جدید وجود دارد سعی شد از کلیه ظرفیت‌های موجود در سازمان تات بهرهبرداری و پس از اخذ مجوز ساختارهای سازمانی ایجاد پارک، به سرعت راهاندازی شود. 

    پارک پس از اخذ مجوز اصولی طی جلسه شماره 942 به تاریخ 1400/2/5 از شورای گسترش و برنامه‌ریزی آموزش عالی وزات علوم، تحقیقات و فناوری، با در اختیار گرفتن 60 هکتار از عرصه و اعیان مرکز آموزش عالی امام خمینی (ره) در فاز اول، زیر نظر وزارت علوم تحقیقات و فناوری فعالیت خود را آغاز و در خردادماه سال 1401 توسط وزیر محترم کشاورزی وقت افتتاح شد. برای استقرار واحدهای فناور زیرساخت‌ها و فضاهایی از قبیل  فضای اداری مستقل و مشترک، فضای آزمایشگاهی و کارگاهی و اراضی کشاورزی با قابلیت واگذاری در نظر گرفته شده است. حمایت مالی و اعتباری واحدهای فناور و بخش های تحقیقاتی از طرق مختلف مشتمل بر حمایت مالی از ایده محوری در جهت تبدیل ایده به محصول/خدمت، اعطای اعتبار در جهت تحقیقات لازم برای تثبیت ایده محوری، کمک در شناسایی سازمان­های وام دهنده، جذب اعتبارات تحقیقاتی برای موسسات ذیل سازمان موسس، جذب تسهیلات مالی (تسهیلات مالی مرکز رشد؛ تسهیلات مالی صندوق¬های حمایتی؛ تسهیلات مالی خیرین)، خدمات مالی شناور  و معرفی واحدهای فناور به صندوق حمایت از پژوهشگران و فناوران کشاورزی صورت خواهد گرفت.

     

    ضرورت ایجاد پارک 

    تغییر سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی (سازمان تات) به سمت یک ساختار بهرهور، مؤثر با خود اتکایی بیشتر و در تعامل بیشتر با بخش خصوصی با افزودن یک بخش الحاقی جزیی (مانند بخش تجاری‌سازی، مرکز رشد، شرکتهای دانش‌بنیان و...) با ساختار موجود ممکن نیست. سطح تعاملات بسیار با بخش خصوصی به معنی لزوم وجود ساختاری قوی برای قانونمند نمودن رابطه و نظارت شدید بر نوع تعامل است. پارک ملی علم  و فناوری کشاورزی و منابع طبیعی به عنوان بازوی اجرایی سازمان موسس در ارتباط با بخش خصوصی تعریف می‌شود. 

    عمده‌ترین دلایل بر ضرورت ایجاد پارک علم و فناوری عبارت است از:

    • وجود نهاده‌های زیرساختی کشاورزی و تحقیقاتی وسیع که نیاز به ساماندهی برای استفاده بهینه دارند.
    • تامین امنیت و اقتدار غذایی کشور استفاده با از افزایش ضریب بهره‌وری از طریق تقویت اقتصاد دانش‌بنیان و فناوری و نوآوری در این عرصه
    • افزایش نقش بخش خصوصی در پیاده‌سازی ماموریت‌ها توسط پارک.
    • اقدام به تجاری‌سازی وجود تعداد بسیار زیادی از یافته‌های پژوهشی بخش کشاورزی.
    • وجود سرمایه انسانی متخصص، نخبگان، صاحبان ایده، فناوران و نوآوران کشاورزی در کشور.
    • وجود تعداد قابل توجه مراکز رشد در وزارت جهاد کشاورزی که نیازمند ساماندهی و جهت‌دهی صحیح و تخصصی دارند.
    • وجود بسترهای قانونی برای حمایت و شراکت با بخش خصوصی از جمله پیمان‌های مشارکت و صندوق حمایت از توسعه پژوهش و فناوری در بخش کشاورزی.

    پارک ملی علم و فناوری کشاورزی و منابع طبیعی و مراکز رشد/دهکده‌های متعلق به آن بهترین ساختار ترکیبی برای پیوند زدن امکانات و تلاش‌های بخش خصوصی و دولتی در چارچوب ایجاد بخش خصوصی فناور و پیشرو در بخش کشاورزی است.